Hey! Mijn naam is Guillaume, ik ben 21 jaar oud en ik ben mijn moeder verloren aan de gevolgen van kanker.2016 was het jaar dat mijn moeder kwam te overlijden, ik was toen 16.
Mijn hele wereld stond op zijn kop en ik ging na de crematie van mijn moeder als snel door met mijn leven, dat deed ik om gevoelen weg te drukken en om te vergeten. Ik vond destijds dat ik als jongen niet over mijn gevoelens hoefde te praten en ik dacht dat prima zelf te kunnen.
Toch ben ik naar een psycholoog gegaan op verzoek van mijn vader. Daar had ik de bevestiging voor mij zelf gecreëerd dat praten inderdaad niks voor mij was, ik vond het onnodig om te praten over mijn trauma met een professional.Tot dat mijn vader Anita had gevonden via de school van mijn tweelingzus Caroline. Anita bood rouwtherapie aan aan rouwende jongeren. Voor mij klonk dit weer als een van de velen en zat ik daar niet op te wachten, toch zijn mijn vader “doe het voor mij” waar ik tot de dag van vandaag nog erg dankbaar voor ben.De eerste ontmoeting met Anita was gelijk erg vertrouwd, het was een fijne en rustige sfeer en een vriendelijke lach begroeten mijn zus en ik met gebak en koffie.
Na onze kennismaking gingen wij gelijk praten over wat wij hadden meegemaakt, dat was het verliezen van onze moeder. Ik was positief verast, Anita had mij een zeer fijne indruk achter gelaten, ik had echt het gevoel dat zei er voor ons wilde zijn en ons wilde helpen, het gevoel dat ik nooit heb gehad bij de psycholoog waar ik was geweest. Ik zette door en heb een aantal weken bij Anita rouw therapie gevolgd. Het waren bijzondere weken waar wij veel hebben gepraat, gehuild maar ook heel veel hebben gelachen.Gaande weg het proces leerde ik mijn manier van rouwen steeds meer kennen en vond ik het makkelijker om erover te praten. Aan het einde van de begeleiding merkte ik dat het mij meer had geholpen dan ik zou denken, voornamelijk omdat ik over mijn gevoelens destijds een gesloten boek was. Anita is een heel belangrijk persoon geweest in mijn rouwproces. Een persoon die er voor mij is geweest in lastige tijden en een persoon die mij altijd heeft gesnapt op momenten dat ik mij zelf niet begreep.
Een persoon die ik tot de dag van vandaag nog steeds kan bellen wanneer ik niet lekker in mijn vel zit. En dat is fijn, dat is Anita.
Een aantal maanden na het overlijden van mijn vader ben ik via via terechtgekomen bij Anita. We hebben toen eerst even gebeld om te kennis te maken. Ook bij de eerste afspraak was er geen druk om meteen samen in zee te gaan, wat ik persoonlijk erg fijn vond omdat je toch een persoonlijk verhaal deelt. Als ik nu eens in de twee weken bij Anita langsga, kijk ik daar op een bijzondere manier “naar uit”, juist omdat het zo laagdrempelig en gemakkelijk voelt, hoe zwaar en lastig gesprekken soms ook kunnen zijn. En gelukkig zijn er ook genoeg afspraken of momenten eigenlijk gewoon hartstikke gezellig!
Naar mijn ervaring denk ik dat Anita heel goed begrijpt hoe rouwen in elkaar zit en dat er helaas geen handleiding voor is die bij iedereen past, maar dat de beste aanpak per persoon kan verschillen.
Toen ik 16 was overleed mijn moeder aan de gevolgen van kanker. Een tijd van donkere wolken en verdriet volgde.
Er wordt via de huisarts standaard aangeboden om bij een huisartsen psycholoog een traject in te gaan. Oké..dacht ik..Let’s go. En daar zat ik dan, een rouwproces via de computer te volgen. En… ik log weer uit. Dit paste dus echt niet bij mij.
Ik zat net op een nieuwe middelbare school in hoorn en daar boden ze groepstherapie aan voor kinderen/jongeren die een van hun ouders waren verloren.
En daar was, (ik denk nog steeds door mama gestuurd) Anita. Bij ons allereerste gesprek voelde ik dat zij degene was die voor mij heel veel ging betekenen in het (wat ik toen nog dacht) "verwerken" van de dood van mijn moeder.Nu weet ik dat het altijd bij me zal zijn.
Samen met mijn tweelingbroer en nog een jongen die zijn moeder was verloren gingen we wekelijks naar de veilige haven waar we al onze gevoelens en emoties even de vrije loop lieten en konden gaan. Met een lach en een traan ging dat vaak.Na (ik weet even niet hoelang) stopte dit traject. Maar Anita drukte ons op het hart dat we altijd mochten bellen of appen als we dat wilde. Dus Anita is nooit meer van mij afgekomen hahaha.
De een op een sessies die volgden hebben mij laten groeien en hebben geholpen bij het begrijpen van mijn proces. Er zijn periodes geweest dat er een jaar tussen afspraken zat, op het moment zie ik Anita elke maand (ik zei het, ze komt niet meer van me af).
Ik kan niet met woorden beschrijven hoe dankbaar ik ben voor Anita in mijn proces en hoeveel zij mij heeft geholpen de afgelopen jaren.
Dus hup, maak maar een afspraak!
Ik gun je haar begeleiding.
Begin November 2019 leerde ik Anita kennen. Ik ben bij haar terecht gekomen omdat mijn vader in September 2019 zelfmoord heeft gepleegd. Zoals vaak met een zelfdoding, was dit voor iedereen een hele grote shock en een enorme chaos in het leven van ons gezin en familie. Een van mijn moeder haar beste vriendinnen heeft snel gehandeld en daardoor kon ik vrij snel na de dood van papa bij Anita terecht.
Doordat ik zo snel bij Anita in therapie ging, zat ik nog in een soort shock. We hebben in het eerste jaar veel opdrachten gedaan waarbij het duidelijk werd wat de invloed is van dit grote verlies op mijn leven. Dit deden we door middel van schilderen, tekenen en andere creatieve middelen. Hierdoor kon ik na ruim een jaar pas echt beseffen dat papa dood was en nooit meer terugkomt.
Anita heeft me ook geleerd dat rouw voor iedereen anders is en er dus ook anders mee om gaat. Dat er geen goede of foute manier is om te rouwen. Doordat ik vandaag de dag weet dat iedereen het anders doet, heeft het ervoor gezorgd dat ik de mensen om mij heen beter begrijp en ik ook beter kan uitspreken wat ik persoonlijk nodig heb om mijn verdriet er te laten zijn. Dit verdriet is altijd weer extra aanwezig bij de moeilijke dagen, zoals de december maand, verjaardagen en zijn sterfdatum. Het afgelopen jaar heb ik meer ‘grip’ gekregen op deze dagen, dat het lukt steeds meer orde in de chaos van gevoelens te scheppen. Soms maak ik met Anita samen voorafgaand een soort planning waardoor ik deze dagen soort van oké door kon komen. We hebben veel aandacht besteed aan goed voor mezelf leren zorgen.
Wat ik heel fijn vind, is dat ik altijd alles kan zeggen en mag voelen bij Anita. Dat niks fout is en dat alles er mag zijn. Dat voelen beter is dan wegstoppen, maar dat het heel spannend kan zijn om te voelen en te uiten.
Als je dit leest hoop ik dat je jezelf de kans geeft om dit gevoel ook te ervaren.
.jpg)
In december 2022 heb ik heel plots afscheid moeten nemen van mijn vader. Ik was toen 23 jaar, net begonnen met werken en aan het genieten van mijn vrijheid, vrienden, noem maar op. En dat viel ineens allemaal weg. Het was niet alleen papa die er niet meer was, ik raakte overspannen en verloor mijn baan, ik was mijzelf kwijt en eigenlijk alle plannen die ik ( zo ver een begin twintiger dat kan en doet) gemaakt had; kwijt. Vorig jaar nam een goede vriendin mij mee naar het Rouw café. Alhoewel ik super zenuwachtig was, voelde de sfeer meteen echt heel warm en fijn. Mensen van mijn leeftijd die wel begrijpen hoe het echt is. Dat het soms heel erg pijnlijk is en hoe oneerlijk het leven kan voelen. Waar tranen worden afgewisseld met schuine grappen en gelach, er is ruimte voor alles. Ik had al gesprekken met een psycholoog maar ik miste een stuk diepgang. Net even die extra laagjes waardoor ik mijzelf, mijn rouw maar ook bijvoorbeeld de relatie tot zowel mijn vader als moeder beter kon begrijpen. Vanaf dat moment ben ik bij Anita in therapie gegaan en ben ik vaak aanwezig bij de Rouw cafés, heb ik een Rouwcirkel gevolgd, het dubbelportret Ik & mijn vader gemaakt en ben ik zelfs samen met Anita bezig om met z’n tweeën iets moois op te zetten. De therapie bij Anita heeft mij zo veel inzichten gegeven in waar ik vandaan kom. Waar mijn gevoel, mijn rouw en mijn reacties daarop uit voortkomen. En daarbij dus ook handvaten hoe ik daar het beste mee om kan gaan. Inmiddels voel ik mij al een stukje lichter, ik begrijp mijzelf en mijn pijn beter en met mijn ‘slechte’ dagen kan ik beter omgaan dan vorig jaar. Ik ben Anita zo ontzettend dankbaar. De manier van communicatie (gewoon benoemen dat het soms echt even ontzettend shit is), de openheid, de warmte en het vertrouwen. Ik ben zo blij dat ik mijzelf dit traject gegund heb, en dat gun ik een ieder ander.
Ik ben Desirée, 31 jaar, moeder van Sofia. Mijn lieve vriendin Lisanne (28 jaar) én mijn dierbare zusje Yvette (23 jaar) ben ik onverwachts verloren. Er mee leren leven (zoals dat soms gezegd wordt) zal ik nooit. Er mee leren omgaan moet ik en wil ik ook graag leren. Maar hoe doe je dat als je midden in de rouw voor het eerst moeder wordt en je dan vervolgens ook nog afscheid moet nemen van je relatie én alle elementen die vertrouwd voelden? Anita @ffhoorn helpt mij daar bij!
Niet alleen tijdens de één-op-één sessies krijg ik de inzichten hoe ik hier het beste mee om kan gaan, maar zeker ook de workshops (Dubbelportret Ik & mijn zus, de Rouwcirkel en ZONDAG) zorgen ervoor dat ik buiten mijn comfortzone stap en op andere manieren mijn weg vind en nog belangrijker dat ik bewust bezig ben met mijn verlies. Het moeilijkste van alles vind ik het stil staan bij en voelen van mijn verliezen naast alles wat het leven van me vraagt. Werk, opvoeden, met vriendinnen en familie zijn.Ik merk dat hier toch ruimte voor maken belangrijk is. Stilstaan, denken aan je overleden dierbaren en ruimte bieden aan wat het met je doet. Praten met gelijkgestemde jong volwassen is dan ook een fijne aanvulling in het Rouwcafé, bij de Rouwcirkel of bij het Dubbelportret. Je hoeft niet uit te leggen hoe je je voelt, men weet wat je voelt! Onbeschrijfelijk hoe fijn dat voelt. Het gemis dat je deelt, voor elkaar en met elkaar, maar de steun die je ervaart bij de struggles van het leven in rouw.
In mijn hart neem ik Lisanne en Yvette mee en iedereen zal weten wie deze prachtige vrouwen waren. Ze leven voor altijd voort door hen te noemen
.png)
Vorig jaar hebben mijn vader en mijn broer zelfmoord gepleegd. Ze zijn heel kort achter elkaar gegaan. Mijn vader in januari en mijn broer in september. Mijn vader was bipolair, hij was vaak erg onvoorspelbaar en hij had het al erg zwaar een aantal weken voordat hij zelfmoord had gepleegd. Ik was erg in de war over hoe ik mij moest voelen. Wij hadden al niet meer zo'n hechte band als eerst. Toen mijn broer zelfmoord had gepleegd, voelde het alsof er ook een deel van mij dood was gegaan. Hij was mijnbroer en beste vriend. Ik ben na de dood van mijn broer hulp gaan zoeken bij ff-Hoorn en kwam in het Rouw Café. Het is enorm steunend mensen om me heen te hebben die me begrijpen. Waar ook voor achterblijvers na zelfdoding echt ruimte is
